ქართული ხალხური საკრავები - უძველესი დროიდანაა ცნობილი, უმრავლეს შემთხვევაში, სიმღერის ან ცეკვის თანხლების ფუნქციით. უძველესი არქეოლოგიური ცნობა ქართული საკრავის შესახებ, მიეკუთვნება ძვ.წ.-ით XV ს. (მცხეთაში ნაპოვნი უენო სალამური). ძველ ქართულ ლიტერატურულ წყაროებში შემონახულია საკრავთა 100-ზე მეტი დასახელება.
საქართველოში ხალხური საკრავების სამი ჯგუფია ცნობილი:

1. ჩასაბერი საკრავები - სალამური (უენო და ენიანი), გუდასტვირი (აჭარაში - ჭიბონი), სოინარი (ლარჭემი);
2. სიმებიანი: ჩამოსაკრავი - ფანდური, ჩონგური, ჩანგი; ხემიანი - ჭუნირი, ჭიანური;
3. დასარტყამი: დოლი, დიპლიპიტო, დაირა.
საქართველოში გავრცელებული იყო სხვა ხალხთა საკრავებიც: ქამანჩა, საზი, თარი, ზურნა, დუდუკი და სხვ.

გიმნაზიაში დიდი ხანი არ არის, რაც ფუნქციონირება დაიწყო, ხალხური საკრავების შემსწავლელმა წრემ, წრეს ხელმძღვანელობს ქალბატონი თამარ წულუკიძე, მეცადინეობა მიმდინარეობს, კვირაში ორჯერ. ამჟამად მოსწავლეები სალამურის დაკვრას ეუფლებიან.

თამარ წულუკიძე

დაამთავრა გორის ს. ცინცაძის სახელობის სამუსიკო სასწავლებელი საგუნდო–სადირიჟორო, სოლფეჯიოსა და მუსიკალური ლიტერატურის სპეციალობით.

წლების განმავლობაში იყო ქალთა ანსამბლ „იავნანას“ წევრი. უკრავს სხვადასხვა ხალხურ საკრავზე.

მუშაობდა სკოლა „ინტელექტში“ – ხალხური საკრავების მასწავლებლად.

აგრეთვე საზოგადოება „ბილიკში“ –ანსამბლის ხელმძღვანელად.

ფლობს ხალხურ საკრავებს: ფანდურს, სალამურს, ტენორს, ჩანგს.